۱_رفتار انسان‌ها می‌تواند با برخی خصوصیات و صفات چنان ممتاز شود که همه‌چیز را به کام آنان لذت‌بخش‌تر کرده و همچنین همان انسان را خواستنی ترین موجود، برای اطرافیانش قرار دهد.
یکی از این خصوصیات سحرآمیز که آثار معجز گونه دارد نظم است. نظمی که با تدبیر برنامه‌ریزی شود و با اشتیاق و طراوت رعایت شود شخصیت انسان‌ها را به سمت گستره وسیعی از خوبی‌ها سوق می‌دهد و شیرینی وجودش در ذائقه دیگران نیز اثر سازنده می‌گذارد. اما چنین صفات خوبی محتاج به تمرین روزمره است و به‌یک‌باره ملکه وجود نمی‌شود .
۲_همان‌طور که حرارت زیاد، ویتامین مفید یک غذا را از بین می‌برد، غلیان حس لجبازی نیز عقل و عقلانیت یک تصمیم را از بین می‌برد و تصمیماتی که در فوران احساس لجاجت و هنگام برانگیخته‌شدن لجبازی در انسان گرفته می‌شود فاقد محاسبات دقیق و خالی از ملاحظات ضروری است. پس به یاد داشته‌باشیم امیرالمؤمنین علیه‌السلام بی‌دلیل نبوده که فرمودند: « اللجاج یشین العقل ». لجاجت عقل آدمی را خوار می‌کند . بنابراین قبل ازهر تصمیمی مراقب باشیم لجبازی با هر کسی و در هر موضوعی به منزله از بین رفتن عنصر عقلانیت در تصمیم ماست .
۳_انسان‌ها محتاج به فراگرفتن آداب معاشرت اند همان گونه که به آگاهی از چگونگی رفع تمام نیازهای خود محتاج اند.چون نیاز به معاشرت با طبیعت انسان عجین است و آدمی، موجودی نوع دوست و هم چنین مشتاق تکریم شدن از سوی همنوعان خود است اما ادب زندگی و معاشرت با دیگران که دانش همزیستی می‌باشد یک چیز است و عمل به این دانش و آگاهی امری دیگر است که محتاج به تربیت و تمرین است. مثلاً کسی که هنگام ورود به اتاقی که درش بسته‌است دق‌الباب می‌کند و در می‌زند حتما ادب دارد و از دانش آداب ورود به یک مکان آگاه است اما اگر بدون صدور اذن ورود وارد شود یک انسان بی ادب و بی‌تربیت است یعنی دانش و ادب او ناقص و رشد نیافته و تمرین نشده‌است یعنی حتی ساده‌ترین و ابتدایی‌ترین رفتار مؤدبانه انسان نیز محتاج به تربیت و تمرین است و زندگی انسان ظهور سطح آداب معاشرت اوست.
۴_صحت تصمیمات شما در میزان قدرت شما در کنترل خشم، دوری از لجبازی، حسادت، تکبر و غرور و صد البته پرهیز از دهان‌بینی و سطحی‌نگری نهفته‌است. پس به‌جای آنکه دیگران را کنترل کنید ، تصمیم بگیرید و ویژگی‌های درونی خود را بارها و بارها بازنگری کنید تا تحت تاثیر هیچ تکانه‌ی ناشایستی در تصمیمات خود نباشید .
۵_آداب سخن گفتن ویژه پرستاران و کمک پرستاران:
- در ایستگاه پرستاری چه سخنانی را چگونه باید گفت؟
- در راهرو های یک بیمارستان چگونه باید سخن گفت؟
- با بیمار تازه‌وارد چگونه و چه سخنانی باید گفت؟
- با همکاران پزشک و کادر درمان آیا می‌توان هر سخنی را در هر زمانی و با هر بیانی مطرح کرد؟
- در مقابل یک بیمار پردردسر و متوقع چه ادبیاتی راه‌گشاست؟
- اعلام گزارش وضعیت بیمار به سرپرست یا پزشک مربوطه و بیان شفاهی چک لیست‌های خدمات پرستاری چگونه است؟
- حرف‌های غیرضروری در حین ساعات خدمت
- آیا پرستاران حق هم‌صحبتی و گفتن و شنیدن در دودل همکاران را دارند یا نه؟
- پرستاران چگونه در محیط های کاری یکدیگر را خطاب می‌کنند؟
۶_در مقابل هر سوال برای هر جمله‌ای و جوابی که بر زبان بیاوریم باید یکی از این دو سوال را قبل‌از گفتن متن جواب به خود پاسخ دهیم :
-آیا گفتن پاسخ لازم و مفید است؟
- آیا نگفتن و پاسخ ندادن نتیجه بهتری دارد و بلکه وظیفه است؟ باید بدانیم موکول کردن پاسخ به موقعیت دیگر ،خود بخشی از جواب درستی است که شاید بتوانیم برای نفع شنونده و انجام‌وظیفه روی آن حساب کنیم .
۷_مدیریت ابعاد متعدد و تکنیک‌های فراوانی دارد ولی بدون مدیریت زمان هیچ وجهی از تدابیر مدیریتی به سرانجام نمی‌رسد .درک درست از زمان خود موقعیت است .
۸_سریع‌الانتقال بودن یک ذهن باهوش غیر از حاضر جوابی های سبک یک انسان بی‌حیاست .